TIS HIER GEEN HOTEL interview

‘Pubers zijn echt leuke mensen!’

Pubers. Je kunt er veel over zeggen. Dat het soms regelrechte ‘ik-plak-je-nu-achter-het-behang’-schepsels zijn. Maar ook, of vooral, dat ze ontzettend leuk, grappig, creatief, ontwapenend en inspirerend zijn. Dat bewijzen Saskia Smith en Martine de Vente (bekend van Tis Hier Geen Hotel) zaterdag op het Zorghulpfestival.

Boeken, twee theatervoorstellingen, een scheurkalender, een podcast en lezingen op onder meer scholen en in (jeugd)instellingen. En waar alle avonturen uit zijn voortgevloeid: een razend populair en met awards bekroond online platform waarop dagelijks puberperikelen voorbijkomen. Tis Hier Geen Hotel is in pakweg zeven jaar tijd uitgegroeid tot een fenomeen. Bedacht door twee journalisten, tevens docenten aan een mbo-school en bovenal moeders van eigen pubers.

Open en onbevangen

“Het begon allemaal met een opmerking van iemand”, begint Saskia. “Lastig hè, pubers. Ze stinken, zijn brutaal..” Lastig? Ja, dat zijn ze soms. Maar: pubers zijn echt leuke mensen! Ze zijn creatief, lief, grappig, bijzonder en open-minded. Pubers hebben eigenschappen die wij als volwassenen zijn verloren. Ze zijn heel open en onbevangen. Zo ontstond het idee voor Tis Hier Geen Hotel, aan de keukentafel. Omdat wij juist hun leuke kanten wilden laten zien. Dus zijn wij op onderzoek uitgegaan. Wat maakt pubers uniek en waarom doen ze wat ze doen?”

Hoe komen jullie aan inspiratie?

“De hele dag door zijn wij omringd door pubers. Op school én thuis waar wij onze eigen pubers hebben. We zijn dol op pubers. Daarom is het ook zo leuk om op een andere manier te schrijven over de leuke en ingewikkelde kanten van pubers en de puberteit. Inspiratie halen wij dus uit eigen ervaringen. En we krijgen input van andere ouders en pubers die hun verhalen met ons willen delen. Dan horen wij dingen waarvan we denken: ‘doe jij dat zo, wat slim!’ Dat is leuk.”

Wat doen jullie zaterdag op het festival?

“Wij laten generatie Z zien. Een nieuwe generatie, die mega flexibel is. Wat kunnen wij van hen leren? Het wordt een interactieve sessie waarin wij dingen vertellen, ervaringen delen en tips en tricks. En we laten het publiek reageren op stellingen. Bijvoorbeeld: ik kijk mee in de telefoon van mijn puber. Ervaringen uitwisselen is zo waardevol. Daar leer je van. Ook spelen we de grote puberquiz: hoe goed ken jij de leefwereld van je puber? Want als je dat weet, kun je met hen in gesprek gaan.”

Wie hopen jullie ‘in de zaal’ te treffen?

“Iedereen die te maken heeft met pubers in de leeftijd van 10 tot ongeveer 20 jaar is welkom! Ouders, grootouders, docenten, hulpverleners, pubers zelf… Wij geven ook handvatten hoe je kunt omgaan met puberperikelen. Als je weet wie je voor je hebt, is het makkelijker om mee te bewegen en met elkaar in gesprek te gaan. Het is soms zo verwarrend om puber te zijn. De wereld is af en toe te groot en te ingewikkeld. Dat maakt ook wel dat ik een zwak heb voor pubers.”

Wat is het ultieme doel zaterdag?

“Dat mensen na afloop zeggen: ‘Gelukkig, het is overal hetzelfde. En wat fijn dat ik wat handvatten heb gekregen.’ Puberouders denken vaak dat hun puber de gekste op aarde is. Dat is niet zo. Ze groeien ineens 20 cm de lucht in, eten ineens veel, laten lege melkpakken in de koelkast staan, maken een bende van hun slaapkamer. Die herkenning, dat is voor ouders heel fijn. Verder hoop ik dat we veel met elkaar hebben kunnen lachen. Pubers hebben een leuke manier van zelfspot. Denken wij ‘dit is ingewikkeld’ dan moeten ze heel hard lachen.”

Wat is het meest waardevol?

“Dat je weet dat het oké zit tussen jou en je kind. Zonder al te veel woorden. Praten is belangrijk, maar soms willen ze dat niet. Verbinding is ook naast elkaar zitten. Knuffelen. Samen spelletjes spelen. Dat je kind je om 4 uur in de nacht durft te bellen met de vraag of je hem of haar alsjeblieft wilt komen ophalen. Die onzichtbare verbinding, dat is fijn. Dat je kind durft te gaan en te vallen, omdat het weet: jij vangt mij op, jij staat achter me.”

En op wie val jij terug?

“Als ik twijfel, ga ik hulp zoeken. Is het wel terecht dat ik boos ben? Dan pols ik mijn broer. ‘Hoe doe jij dit of dat? Geef jij wel of geen straf?’ Mijn vader (83) is heel erg van de nuance. Hij weet nog heel goed hoe ik als puber was. Dan maak ik mij druk en dan zegt hij: ‘Sas, hoe erg is dat nou? Jij was ook zo. Maak je niet zo druk.’ Dat is heel fijn om te horen.”